شود تا ظلمتم از بازی چشمت چراغانی - حسین منزوی

شود تا ظلمتم از بازی چشمت چراغانی

مرا دریاب، ای خورشید در چشم تو زندانی!

خوش آن روزی که بینم باغ خشک آرزویم را

به جادوی بهار خنده هایت می‌شکوفانی

بهار از رشک گل های شکرخند تو خواهد مرد

که تنها بر لب نوش تو می‌زیبد، گل افشانی

شراب چشم های تو مرا خواهد گرفت از من

اگر پیمانه‌یی از آن به چشمانم بنوشانی

یقین دارم که در وصف شکرخندت فرو ماند

سخن ها بر لب «سعدی»، قلم ها در کف مانی

نظر بازی نزیبد از تو با هر کس که می‌بینی

امید من چرا قدر نگاهت را نمی دانی؟

حسین منزوی

می توانی بروی قصه و رویا بشوی - مهدی فرجی

می توانی بروی قصه و رویا بشوی

راهیِ دورترین گوشه ی دنیا بشوی

ساده نگذشتم از این عشق، خودت می دانی

من زمینگیر شدم تا تو مبادا بشوی

آی…مثل خوره این فکر عذابم می داد

چوب ما را بخوری ورد زبانها بشوی

من و تو مثل دو تا رود موازی بودیم

من که مرداب شدم، کاش تو دریا بشوی

دانه ی برفی و آنقدر ظریفی که فقط

باید از این طرف شیشه تماشا بشوی

گرهِ عشق تو را هیچ کسی باز نکرد

تو خودت خواسته بودی که معما بشوی

در جهانی که پر از «وامق» و «مجنون» شده است

می توانی «عذرا» باشی، «لیلا» بشوی

می توانی فقط از زاویه ی یک لبخند

در دل سنگ ترین آدم ها جا بشوی

بعد از این ، مرگ ، نفسهای مرا می شمرد

فقط از این نگرانم ، که تو تنها بشوی

 مهدی فرجی

مناجات - منوچهر آتشی

تکرار کن 
تکرار کن ، فراغت را و رهایی را 
تکرار کن 
خنده ی بلند شاخسار بی تاب را بر پرواز بی گاه پرنده ها 
که صیادی در میان نبوده است جز باد 
تکرار کن 
پرنده ای را که چون اندیشه ی سپید و شاد من 
جز دل ابرها 
آشیان گرم هیچ باغی را نپذیرفته است 
تکرار کن 

نفس های شکوفه را زیر منقار سنگین مرغ بهار
تکرار کن 
پرپر شدن را و شکفتن را 
تکرار کن 
خزان شدن را و رستن را 
تکرار کن 
غرور شادمانم را بر اسب بادپای چوبین 
و ریزش حصار بلنمد قلعه ی مفتوح موهوم را 
تکرار کن 
پیشانی خونی همگنان معصوم را 
تکرار کن 
جاده ی گریزان را تا آستانه ی نخستین خانه شهر مه آلود 
و نغمه ی دردنکن را تا گوش نخستین دختر برآن آستانه مردد 
و تپش هایم را تا سینه ی آن دختر 
که گلوگاهش افق روشن ستاره ای زرین بود 
و اینک پروازگاه پرنده ای زرین است 
تکرار کن 
نفرینم را تا مفصل بالهای آن پرنده 
و بشکن بالهایی را 
که بر آشیان سرد بوسه های من گسترده اند 
بوسه هایی که از هول پرنده ی زرین 
بر گرد آشیانه ی خود 
سرگردانی و دریغ آرمیدن را 
به نغمه ای سوگوار تسبیح می کنند 
تکرار کن 
استغراق شبانه را بر دریچه ی آزاد در گذرگاه عطرهای بر بال نسیم مسافر 
تکرار کن 
لحظه های بازنیافتنی را 
خوابگردی کودکانه را در نخستین غروب های بهار دشت 
تا ساقه های شاداب 
زیر پای سنگین چشم هایم خم شوند 
تا رویش علف ها را 
با کف پاهای عریان احساس کنم 
تا تپش قلب کوچک پروانه را 
بر سینه ی کرم غنچه بشنوم 
تا چشم انداز احساس های گوارا را 
با درنگی بی تابانه بر تجربه های دردنک 
حصار رضایت کشم 
تا زندگی را بپذیرم 
تا به مرگ نیندیشم 
تا به هیچ نیندیشم 
تا اندیشه ای نداشته باشم 
تکرار کن 
تا اشتباه نکنم 
تا بی خردانه بر لحظه ها گام نگذارم 
تا ناهشیار و بی اعتنا 
کنون را به فریب باغ های ناشکفته ی فردا ، آزرده نسازم 
تا به افق ننگرم 
و دریای جیوه را 
با همه نرمی و تلاطم 
زیر پای خود و پیش روی خود احساس کنم 
تکرار کن و مقدر کن تا پشیمان نشوم 
تا پشیمان شوم که چرا پشیمان شدم 
تکرار کن 
و لحظه هایی را که به گرداب حادثه پایان یافت 
مقدر کن تا جویبار لحظه ها را به سوی دریای آرام حادثه ای دلپذیر کج کنم 
مقدر کن تا خود حادثه ای شوم 
تکرار کن 
مرا تکرار کن 
آمین

منوچهر آتشی

همین صدا - عبدالجبار کاکایی

صدا ، همین صدا، همین صدا بود

درست ابتدای ماجرا بود

نفس شکست و در صدایمان ریخت

صدا ولی هنوز نارسا بود

سلام و انتظار و ترس و لبخند

و تازه اولین قرار ما بود

 دلم ز پیله اش جدا نمی شد

پرنده ای که در قفس رها بود

صدا ترانه خواند و عاشقم کرد

صدا، همین صدا، همین صدا بود

عبدالجبار کاکایی

مپرس شادی من حاصل از کدام غم است - فاضل نظری

مپرس شادی من حاصل از کدام غم است

که پشت پرده ی عالم هزار زیر و بم است

زیان، اگر همه ی سود آدم از هستی ست

جدال خلق چرا بر سر زیاد و کم است

اگر به ملک رسیدی جفا مکن به کسی 

که آنچه کاخ تو را خاک می کند، ستم است

خبر نداشتن از حال من بهانه ی توست

بهانه ی همه ظالمان شبیه هم است

کسی بدون تو باور نکرده است مرا

که با تو نسبت من چون دروغ با قسم است

تو را هوای به آغوش من رسیدن نیست

وگرنه فاصله ما هنوز یک قدم است

فاضل نظری 

من، میز قهوه خانه و چایی که مدتی ست... - نجمه زارع

من، میز قهوه خانه و چایی که مدتی ست...

هی فکر می کنم به شمایی که مدتی ست...

"یک لنگه کفش" مانده به جا از من و تویی

در جستجوی "سیندرلایی" که مدتی ست...

با هر صدای قلب، تو تکرار می شود

ها! گوش کن به این اُپرایی که مدتی ست...

هر روز سرفه می کنم اندوه شعر را

آلوده است بی تو هوایی که مدتی ست...

دیگر کلافه می شوم و دست می کشم

از این ردیف و قافیه هایی که مدتی ست...

کاغذ مچاله می شود و داد می زنم:

آقا! چه شد سفارش چایی که مدتی ست...

نجمه زارع

غم که می آید در و دیوار، شاعر می شود - نجمه زارع

غم که می آید در و دیوار، شاعر می شود

در تو زندانی ترین رفتار شاعر می شود

می نشینی چند تمرین ریاضی حل کنی

خط کش و نقاله و پرگار، شاعر می شود

تا چه حد این حرفها را می توانی حس کنی؟

حس کنی دارد دلم بسیار شاعر می شود

تا زمانی با توام انگار شاعر نیستم

از تو تا دورم دلم انگار شاعر می شود

باز می پرسی: چه طور این گونه شاعر شد دلت؟

تو دلت را جای من بگذار شاعر می شود

گرچه می دانم نمی دانی چه دارم می کشم

از تو می گوید دلم هر بار شاعر می شود

نجمه زارع

نون و پنیر و سبزی تو بیش از این می‌ارزی - شهیار قنبری

نون و پنیر و هق‌هق سفره سرد عاشق

نون و پنیر و فندق رخت عزا تو صندوق

نون و پنیر و حلوا سوخته حریر دریا

نون و پنیر و گردو قصه شهر جادو

نون و پنیر و بادوم یک قصه ناتموم

نون و پنیر و سبزی تو بیش از این می‌ارزی

پای همه گلدسته‌ها دوباره اعدام صدا

دوباره مرگ گل سرخ دوباره‌ها دوباره‌ها

حریق سبز جنگلها بدست کبریت جنون

از کاشی‌های آبیمون سرزده فواره خون

نون و پنیر و بادوم یک قصه ناتموم

نون و پنیر و سبزی تو بیش از این می‌ارزی

قصه جادوگر بد که از کتابها میومد

نشسته بر منبر خون عاشق‌ها رو گردن می‌زد

کنار شهر آینه جنگل سبز شیشه بود

برای گیس‌گلابتون اون روز مثل همیشه بود

پونه می‌ریخت تو دامنش تا مادرش چادر کنه

می‌رفت که از بوی علف تمام شهر رو پر کنه

غافل از اینکه راهش رو جادوگر دزدیده بود

روصورت خورشید خانم خط سیاه کشیده بود

آهای، آهای یکی بیاد یه شعر تازه‌تر بگه

برای گیس‌گلابتون از مرگ جادوگر بگه

از مرگ جادوگر بد که از کتابها میومد

نون و پنیر و بادوم یک قصه ناتموم

نون و پنیر و سبزی تو بیش از این می‌ارزی

چشم‌های گیس‌گلابتون چیزی بجز شب نمی‌دید

هوا نبود نفس نبود قصه به آخر نرسید

قصه‌های مادربزرگ آیینه خود منه

طلسم جادوگر باید با دستهای تو بشکنه

با دستهای رفاقتت تاریکی وحشت نداره

نوری که حرف آخره به قصه‌مون پا می‌زاره

حیفه که شهر آینه سیاه بشه حروم بشه

قصه تو قصه من اینجوری ناتموم بشه

آهای، آهای یکی بیاد یه شعر تازه‌تر بگه

برای گیس‌گلابتون از مرگ جادوگر بگه

از مرگ جادوگر بد که از کتابها میومد

آهای، آهای یکی بیاد یه شعر تازه‌تر بگه

برای گیس‌گلابتون از مرگ جادوگر بگه

از مرگ جادوگربگه

تا شعر گیس‌گلابتون یه شعر پر امید باشه

آیینه‌های تو به تو هر کدومش خورشید باشه

آهای، آهای یکی بیاد یه شعر تازه‌تر بگه

برای گیس‌گلابتون از مرگ جادوگر بگه

از مرگ جادوگر بد که از کتابها میومد

نون و پنیر و فندق رخت عزا تو صندوق

نون و پنیر و سبزی تو بیش از این می‌ارزی

شهیار قنبری

گر ماه من برافکند از رخ نقاب را - سعدی

گر ماه من برافکند از رخ نقاب را

برقع فروهلد به جمال آفتاب را

گویی دو چشم جادوی عابدفریب او

بر چشم من به سحر ببستند خواب را

اول نظر ز دست برفتم عنان عقل

وان را که عقل رفت چه داند صواب را

گفتم مگر به وصل رهایی بود ز عشق

بی‌حاصل است خوردن مستسقی آب را

دعوی درست نیست گر از دست نازنین

چون شربت شکر نخوری زهر ناب را

عشق آدمیت است گر این ذوق در تو نیست

همشرکتی به خوردن و خفتن دواب را

آتش بیار و خرمن آزادگان بسوز

تا پادشه خراج نخواهد خراب را

قوم از شراب مست و ز منظور بی‌نصیب

من مست از او چنان که نخواهم شراب را

سعدی نگفتمت که مرو در کمند عشق

تیر نظر بیفکند افراسیاب را

سعدی

تاسیان - هوشنگ ابتهاج

خانه دل تنگ غروبی خفه بود

 مثل امروز که تنگ است دلم

 پدرم گفت چراغ

 و شب از شب پر شد

 من به خود گفتم یک روز گذشت

 مادرم آه کشید

 زود بر خواهد گشت

ابری هست به چشمم لغزید

و سپس خوابم برد

 که گمان داشت که هست این همه درد

 در کمین دل آن کودک خرد ؟

 آری آن روز چو می رفت کسی

داشتم آمدنش را باور

من نمی دانستم

 معنی هرگز را

 تو چرا بازنگشتی دیگر ؟

 آه ای واژه شوم

 خو نکرده ست دلم با تو هنوز

 من پس از این همه سال

 چشم دارم در راه

که بیایند عزیزانم آه

هوشنگ ابتهاج

امید چونان پرنده ایست - امیلی دیکنسون

امید چونان پرنده ایست

که در روح آشیان دارد

و آواز سر می دهد با نغمه ای بی کلام

و هرگز خاموشی نمی گزیند

و شیرین ترین آوایی ست که

در تندباد حوادث به گوش می رسد

و توفان باید بسی سهمناک باشد

تا بتواند این مرغک را

که بسیار قلب ها را گرمی بخشیده

از نفس بیندازد

من آنرا در سردترین سرزمین شنیده ام

و بر روی غریب ترین دریاها

با این حال؛ هرگز؛ در اوج تنگدستی

خرده نانی از من نخواسته است!

امیلی دیکنسون

اگر ازت دور نباشم - عباس معروفی

اگر ازت دور نباشم

چه جوری برایت دلتنگی کنم؟

گل قشنگم !

اگر کنارت نباشم

بوی گل و طعم بوسه هات

یادم می رود

بودن یا نبودن

پلک زندگی ماست

در یکی تاب می خوریم

در یکی بی تاب می شویم

و من

در هر پلکی

یکبار دیدنت را می بازم ...

عباس معروفی

دنیا را بغل گرفتیم - حسین پناهی

دنیا را بغل گرفتیم

گفتند امن است هیچ کاری با ما ندارد

خوابمان برد

بیدار شدیم

دیدیم آبستن تمام دردهایش شده ایم!

 حسین پناهی

هر سحر صد ناله و زاری کنم پیش صبا - عراقی

هر سحر صد ناله و زاری کنم پیش صبا

تا ز من پیغامی آرد بر سر کوی شما

باد می‌پیمایم و بر باد عمری می‌دهم

ورنه بر خاک در تو ره کجا یابد صبا؟

چون ندارم همدمی، با باد می‌گویم سخن

چون نیابم مرهمی، از باد می‌جویم شفا

آتش دل چون نمی‌گردد به آب دیده کم

می‌دمم بادی بر آتش، تا بتر سوزد مرا

تا مگر خاکستری گردم به بادی بر شوم

وارهم زین تنگنای محنت آباد بلا

مردن و خاکی شدن بهتر که بی تو زیستن

سوختن خوشتر بسی کز روی تو گردم جدا

خود ندارد بی‌رخ تو زندگانی قیمتی

زندگانی بی‌رخ تو مرگ باشد با عنا

عراقی

دوباره می نویسمت - حسین منزوی

دوباره می نویسمت ..کنارِ بیت آخرم

وچکه چکه می چکم...به سطر های دفترم

تو تازیانه می زنی به زخمه ی خیال من

من آب و دانه می دهم به خوش خیالِ باورم

تو مثل ماهِ برکه ای ...و من غریق مست شب

دوباره تو ..دوباره من..شناوری ..شناورم

شنیده ام زپنجره سراغ من گرفته ای؟

هنوز مثل قاصدک ..میانِ کوچه پرپرم

گلایه از قفس کمی...کمی عجیب میرسد

خودم قفس خریده ام ...برای این کبوترم

شبی بخواب دیدمت...میانِ تنگِ کوچه ها

قدم زنان ..قدم زنان..تو را به خانه می برم

غزل بخواب می رود...به انتها رسیده ام

تمام من چکیده شد..کنارِ بیت آخرم ...

حسین منزوی