می شود سخت ترین مساله آسان باشد - امید صباغ نو

می شود سخت ترین مساله آسان باشد

پشت هر کوچه ی بن بست، خیابان باشد!

می شود حال بدِ ثانیه ها خوب شود

شهر هم غرقِ هماغوشی باران باشد

گیرم این عشق -که آتش زده بر زندگی ات

بعد جان کندنِ تو شکل گلستان باشد!

گیرم این دفعه که برگشت، بماند...نرود!

گیرم از رفتنِ یکباره پشیمان باشد

بعد شش ماه به ویرانه ی تو برگردد

تا درین شعر پر از حادثه مهمان باشد

فرض کن حسرتِ_پاییز، تو را درک کند

روز برگشتنِ او اولِ_آبان باشد!

بگذر از این همه فرضیه، چرا که دل من

مثل ریگی ست که در کفش تو پنهان باشد!

امید صباغ نو

چقدر ساده به هم ریختی روان مرا! - امید صباغ نو

چقدر ساده به هم ریختی روان مرا!

بریده غصه ی دل کندنت امان  مرا

قبول کن که مخاطب پسند خواهد شد

به هر زبان بنویسند داستان مرا

گذشتی از من و شب های خالی از غزلم

گرفته حسرت دستان تو، جهان مرا!

سریع  پیر شدم! آنچنان که آینه نیز-

شکسته در دل خود صورت جوان مرا!

به فکر معجزه ای تازه بودم و ناگاه-

خدا گرفت به دست تو امتحان مرا!

نه تو خلیل خدایی، نه من چو اسماعیل

بگیر خنجر و در دم بگیر جان مرا!

تو را به حرمت عشقت قسم بیا برگرد

بیا و تلخ تر از این نکن دهان مرا

چه روزگار غریبیست، بعد رفتن تو

بغل گرفته غمی کهنه آسمان مرا

تو نیم دیگر من نیستی؛ تمام منی

تمام کن غم و اندوه سالیان مرا

امید صباغ نو 

چقدر ساده به هم ریختی روان مرا - امید صباغ نو

چقدر ساده به هم ریختی روان مرا

بریده غصّه ی دل کندنت امان مرا

قبول کن که مخاطب پسند خواهد شد

به هر زبان بنویسند داستان مرا

گذشتی از من و شب های خالی از غزلم

گرفته حسرت دستان تو جهان مرا

سریع پیر شدم آنچنانکه آینه نیز

شکسته در دل خود صورت جوان مرا

به فکر معجزه ای تازه بودم و ناگاه

خدا گرفت به دست تو امتحان مرا

نه تو خلیل خدایی نه من چو اسماعیل

بگیر خنجر و در دم بگیر جان مرا

تو را به حرمت عشقت قسم بیا برگرد

بیا و تلخ تر از این مکن دهان مرا

چه روزگار غریبی است بعد رفتن تو

بغل گرفته غمی کهنه آسمان مرا

تو نیم دیگر من نیستی ؛ تمام منی

تمام کن غم و اندوه سالیان مرا

امید صباغ نو

مُردم! چقدر فاصله ... آخر نمی‌شود - امید صباغ نو

مُردم! چقدر فاصله ... آخر نمی‌شود

یک عمر صبر کردم و دیگر نمی‌شود

حسّی که سالها به تو ابراز کرده ام

زیر سوال رفته و باور نمی‌شود

هرشب اگر چه دسته گلی آب می‌دهی  !

بی فایده ست؛ عشق تناور نمی‌شود

ای سوژهء تمام غزل های قبل ازین!

بعد از تو "باز" یارِ کبوتر نمی‌شود

افتاده ام درست تهِ چال گونه ات

پای دلم شکسته و بهتر نمی‌شود

نابرده رنج گنج میّسر اگر شود

با تار مویی از تو برابر نمی‌شود

مصداق شعرِ "بی همگان سر شود" شده

بی تو ولی به شعر قسم، سر نمی‌شود

امیدصباغ نو

مُردم! چقدر فاصله ... آخر نمی‌شود - امیدصباغ نو

مُردم! چقدر فاصله ... آخر نمی‌شود

یک عمر صبر کردم و دیگر نمی‌شود

حسّی که سالها به تو ابراز کرده ام

زیر سوال رفته و باور نمی‌شود

هرشب اگر چه دسته گلی آب می‌دهی  !

بی فایده ست؛ عشق تناور نمی‌شود

ای سوژهء تمام غزل های قبل ازین!

بعد از تو "باز" یارِ کبوتر نمی‌شود

افتاده ام درست تهِ چال گونه ات

پای دلم شکسته و بهتر نمی‌شود

نابرده رنج گنج میّسر اگر شود

با تار مویی از تو برابر نمی‌شود

مصداق شعرِ "بی همگان سر شود" شده

بی تو ولی به شعر قسم، سر نمی‌شود

امیدصباغ نو

گفتی چه خبر؟ - امید صباغ نو

گفتی چه خبر؟ از تو چه پنهان خبری نیست

در زندگی ام، غیر زمستان خبری نیست

در زندگی ام، بعد تو و خاطره هایت

غیر از غم و اندوه فراوان خبری نیست

انگار نه انگار دل شهر گرفته ست

از بارش بی وقفه ی باران خبری نیست

ای کاش کسی بود که می گفت به یوسف

در مصر به جز حسرت کنعان خبری نیست

از روز به هم ریختن رابطه ی ما

از خاله زنک بازی تهران خبری نیست!

گفتند که پشت سرمان حرف زیاد است

از معرفت قوم مسلمان خبری نیست!

در آتش نمرود تو می سوزم و افسوس

از معجزه ی باغ و گلستان خبری نیست!

در فال غریبانه ی خود گشتم و دیدم

جز خط سیاهی ته فنجان خبری نیست

گفتی چه خبر؟

گفتم و هرگز نشنیدی

جز دوری ات ای عشق، به قرآن خبری نیست...

امید صباغ نو