غزل تن - هوشنگ ابتهاج

تن تو مطلع تابان روشنایی هاست 
 اگر روان تو زیباست از تن زیباست 

 شگفت حادثه ای نادر ست معجزه طبع 
 که در سراچه ی ترکیب چون تویی آراست  نه تاب تن که برون می زند ز پیراهن 
 که از زلال تنت جان روشنت پیداست که این چراغ در ایینه ی تو روشن کرد؟
 که آسمان و زمین غرق نور آن سیماست  ز باغ روی تو صد سرخ گل چرا ندمد 
 که آب و رنگ بهارت روانه در رگ هاست 

 مگر ز جان غزل آفریده اند تنت 

 که طبع تازه پرستم چنین بر او شیداست  نه چشم و دل که فرومانده در گریبانت 
که روح شیفته ی آن دو مصرع شیواست  نگاه من ز میانت فرو نمی اید 
هزار نکته ی باریک تر ز مو اینجاست  حریف وسعت عشق تو سینه ی سایه ست 
 چو آفتاب که ایینه دار او دریاست

هوشنگ ابتهاج