بوشهر - دکتر سید جعفر حمیدی

سی بوشِر هیچکه دِلش مثل مو غمگین نبیده

دل هیچکی مثِ مُو , یه کاسه ی خین نبیده

بخدا وختی که فکرش می کُنم , تَش می گیرُم

هیچکه دردِش مثِ مو , اینهمه سنگین نبیده

اُوِ دِریاش که میگِن شورِن و خِرّه نِمِکن

سی مو مثل شِکِرن , شیرین تر از این نبیده

تو کیچه پس کیچه هاش , وختی که تیفون می پیچه

هیچ غُناهِشتی ایجور دلکش و شیرین نبیده

اَی صِدُوی غِرّه طراقاش شُو بارونی خِشِن

ازو خَش تر بخدا , تاچین و ماچین نبیده

خیلی شهرا نبیده , وختی که بوشِر بیده تِش

مث بوشر زیتَرا شهری خوش آئین نبیده

اگه حالا ایجورِن , غربت غم تو دِلِشن

زیتَرا مثل حالا , اینهمه دل خین نبیده

تُوسّوناش اگه گرمِن , مِگه تخصیر خوشِن

اُو هواش ایجورین , بیخودی همچین نبیده

تو زمسّون عوضش مثل بهارن زمیناش

هر کجا سیل می کنی , بی گل و نسرین نبیده

سی چه میگین کیچه هاش اُوشُلی و پر سَبَخِن

کیچه هاشَم بخدا , ایجور که میگن نبیده

پس اَفتو که بری دل سی بوشِر پر می زنه

خاک هیچ جُوی دیگه دامنگیر و سنگین نبیده

“ دکتر سید جعفر حمیدی – سال ۱۳۷۳ “