ملال پنجره را، آسمان به باران شست - حسین منزوی

ملال پنجره را، آسمان به باران شست

چهار چشم غبارینش، از غباران شست

از این دو پنجره اما، از این دو دیده ی من،

مگر ملال تو را می شود، به باران شست؟

امان نداد زمان تا منت نشان بدهم

که دست می شود از جان، به جای یاران شست

گذشتی از من و هرگز گمان نمی بردم

که دست می شود اینسان، ز دوستاران شست

تو آن مقدس بی مرگی، آن همیشه، که تن،

درون چشمه ی جادوی ماندگاران شست

تو آن کلام که از دفتر همیشه ی من

تو را نخواهد، باران روزگاران شست....

حسین منزوی