سفری که بازگشت ندارد - پژمان بختیاری

خاری  ز گـلستان  جهان چـیدم  و رفتم     

در  دود  دل  سـوختـه  پیچیـدم و رفتم

نادیده  و  نشناختـه چـون  اشـک یتیمان     

از  دیده  بـه  نوک مـژه غـلتیدم و رفتم

نقـش  هنـر  مدعیـان  خوانـدم   و  دیدم     

وآیینـه ی صاحـب نظـران  دیـدم و رفتم

باعشق  زبان  بازسر عـقـل و خـرد را      

در  مغلطـه  و سفسطـه پیچیـدم و رفتم

با  کوشش  بسیـار  ازین  دفـتر  مغلـوط    

خواندم  ورقی  چند  ونفهمیـدم  و رفتم

گفتم  ز حکیمـان  ره  این  راز  بپرسم       

چون دیدمشان هیج نپرسیـدم  ورفتم

اکنون که مهیای سفرگشته ام ای دوست    

آن به  که نگویم که چه ها دیدم و رفتم

افسانه چه خوانم؟چو یکی کرمک شبتاب     

لختی به  لجـن زاردرخشیـدم  و رفتم

یارب تو مرا خواندی و خود راندی و من نیز     

دامن  ز  جهـان  تو  فرا  چیـدم و رفتم

گفتم  چه  بود  راز ازل  سرّابـد  چیست      

پاسخ  نشنیـدم  ز تو  رنجیـدم و رفتم

گفتی نخورد گندم و گـفتی  نخورم می      

من هم چو پدرحرف تو نشنیدم و رفتم

بر مرگ من ای خلق بخندید که من نیز      

در  ماتمتان  دیـدم  و  خندیدم  ورفتم

پژمان بختیاری